تنبل ها به بهشت نمی روند

تو روابطی داری، نیازهایی داری و استعدادهایی! می توانی سرت را همین طور بیاندازی پایین و بدون آن که برای زندگی ات و این رابطه ها، نیازها و استعدادها برنامه داشته باشی، صبح ها را به شب و فروردین ها را به اسفندها برسانی و بعد هم خودت و دیگران را راحت کنی و بمیری!

یک کار دیگر هم می توانی انجام دهی؛ سرت را بالا بگیری و بیاموزی که نیازهایت چیست و چگونه باید آنها را تامین کنی؛ استعدادهایت چیست و چگونه باید آنها را رهبری کنی؛ چه روابطی داری و چگونه باید برخورد کنی و بالاخره بیاموزی که چگونه باید زندگی کنی! این آموختن، روز و شب و سن و سال و این جا و آنجا نمی شناسد.

حکمت، گمشده مومن است، آن را فرا گیرید هرچند که در دست منافق باشد. و این یعنی این که همین جور بروی و به دستش بیاوری هر چند که دور باشد، هر چند که سخت باشد و هر چند که اصلا جایی باشد که حال نکنی بروی دنبالش، خلاصه اینکه از هر کسی و از هر جایی و در هر سنی و هر طبقه ای که باشی، یاد گرفتن وظیفه توست و باید هدفت باشد، حتی چیز یاد گرفتن از عبادت کردن هم مهم تر است و به فرموده رسول خدا، برتری عالم بر عابد مثل برتری ماه شب چهارده بر سایر ستارگان است.(البته این به این معنانیست که کلا قید عبادت رو بزنیم!)

البته نباید جوگیر شد و هر چه به دستمان رسید توی مخ مان بچپانیم! این که دانشمند شوید و بمب بسازید برای ترکاندن روی سر مردم یا این که کشف کنید که چه جوری می شود کنتور با دست کاری کرد تا کمتر پول برق برای تان بیاید، این ها هیچ کدام علم نیست، هیچ فایده ای هم ندارد.