به نظر شما خدا مهندس ها و جامعه شناس ها را بیشتر دوست دارد یا روحانی ها و طلبه ها را؟! یعنی این که آدم قواعد اصول فقه را حفظ کند بهتر است یا فرمول های ریاضی را؟! خلاصه اش اینکه، اگر آمار بگیریم توی بهشت، مهندس های برق بیشتر به چشم می خورند یا استادهای اخلاق؟!

اصولا علم با سواد، کلی فرق می کند و این ما هستیم که این دو را قاطی کرده ایم و گر نه این چیزهایی که ماخودمان را می کشیم و می خوانیم و احساس عالم بودن وجودمان را می گیرد، سوادی بیش نیست. سواد یعنی سیاهی و منظور از آن، جوهرهای روی کاغذهای سفید کتاب هایی است که می خوانیم اما علم چیز دیگری است!

علم واقعی که تحصیل آن بر هر مرد و زنی واجب است، شناخت خداوند و راه بندگی اوست؛ علمی که نور است و با تقوا بدست می آید و این طور نیست که با چهار تا کتاب و پنج تا استاد حق التدریسی بشود دکترایش را گرفت. اصلا هم مخصوص طلبه ها و روحانی های محترم نیست و بر همه آدم ها واجب است.

هر چند این که آدم چی بخواند مهم است اماراستش اگر آدم حتی فقه و اخلاق و مباحث توحید را از اول تا آخرش حفظ کند اما توی انگیزه و هدفش خرده شیشه پیدا شود، اصلا هم بعید نیست که سر از جهنم و آتش در بیاورد! از طرفی اگر آدم، نانی که می فروشد و یا سیمی که وصل میکند برای رضای خدا و خدمت به خلق باشد، می تواند امیدوار باشد که در بهشت جای می گیرد.